زمین در نوروز به سلام بهار می رود و در بهار جشن زیبایی می گیرد و زیبا می شود. زیبا هم در چشم ها می نشیند چون زیبایی را دوست دارد ، باور دارد و به رفتار در می آورد لذا شاهد جوشش چشمه ها و شکوفا شدن درخت ها و... کلی زیبایی دیگر هستیم.
هم خود لذت می برد و هم بستر لذت بردن برای همه را هم فراهم می کند و این درسی است برای انسان تا در یابد که چرا از زیبایی لذت نمی بریم، حداقل بخشی از ما از بخشی از زیبایی ها لذت نمی برند که اگر لذت می بردیم وضعیت این نبود که ما را در چشم می نشیند، البته من کاری به مباحث فلسفی اصالت لذت و زوایا و چالش های آن ندارم. حرف من یک بحث اجتماعی است و معتقدم تا ما به فهم و درک «لذت زیبایی» نرسیم، نخواهیم توانست برای تولید زیبایی در خود انگیزه ایجاد کنیم. حال آن که اگر بتوانیم از زیبایی ها لذت ببریم چنان که بر اساس فطرت سالم، انسان از زیبایی لذت می برد روزگار به سامان می شد. مثلا اگر ما به درک لذت کمک به دیگران می رسیدیم، اگر از دستگیری افراد از پا افتاده لذت می بردیم آن وقت، انباشت ثروت و راحت طلبی ما را به وادی بی تفاوتی نمی کشاند.اگر انجام دادن درست کار درست، برای ما لذت آفرین می شد دیگر بحثی به نام کم کاری نداشتیم تا بخشی از نیروی کار به امر نظارت بر حسن اجرای کار بپردازد! اگر لذت تکریم انسان در جان ما بنشیند، این همه شاهد شکایت کارگر از کارفرما، کارفرما از کارگر، کاسب از مشتری، مشتری از فروشنده، کارکنان از مدیر و مدیر از کارکنان و همه از هم نبودیم. اگر لذت رعایت قانون را بچشیم، با همین وضعیت خیابان ها و فراوانی خودروها، هم تصادف کمتر اتفاق می افتد و هم ترافیک روان تر می شود.
اگر لذت احترام را به قانون درک کنیم دیگر دور زدن قانون و حرام رفتاری هایی چون رشوه دهی و رشوه گیری و... از میان می رود. اگر لذت احترام به بزرگ ترها را بچشیم، از مهربانی افزون تر و چراغ روشن تجربه آنان هم حظ کامل تر خواهیم برد. اگر لذت حرمت گذاشتن را به هم بچشیم. دیگران هم به درک این لذت نایل خواهند شد و جامعه پر از کرامت و حرمت و زیبایی خواهد شد. اگر لذت لقمه حلال در کام ما بنشیند دیگر هرگز حاضر نخواهیم شد، لقمه های آتشناک حرام و حتی شبه ناک را از گلو پایین دهیم.
اگر لذت پرواز را درک کنیم دیگر به خزیدن روی زمین دلخوش نخواهیم کرد. اگر لذت بزرگ شدن را بچشیم، برای گذر از کوچکی همه کوچه ها را زیر پا خواهیم گذاشت. اگر شکوه دوست داشتن و دوستی کردن را بفهمیم دیگر دشمنی نخواهیم کرد.
حتی در پندار خود هم به این مفهوم نخواهیم اندیشید و دیگر به فکر تلافی کردن بدی دیگران هم نخواهیم بود چه بدی حتی در برابر بدی باز جان را تاریک می کند و ایمان را زخم می زند و آن که از زخم و تاریکی پرهیز دارد دیگر بدی را با بدی پاسخ نخواهد داد مخصوصا که اسوه حسنه انسانیت، رسول مکرم اسلام را به یاد خواهد آورد که پاسخ خاکرو به ریز را به گاه بیماری با عیادت و دلجویی می دهد و هموست که از سوی خداوند به عنوان اسوه حسنه و الگوی زیبایی مطرح می شود و ما فراخوانده می شویم تا از این اسوه، الگو برگیریم آن هم نه برای کتابت و نقاشی بلکه برای رفتار و عمل. همه عملکرد زندگانی رسول مکرم اسلام(ص) و ائمه (ع) و همه پیشوایان الهی را که در نظر گیریم حتی یک ذره غیرزیبایی نخواهیم دید و زندگانی آنان هم برای خودشان و هم برای همه بشریت سرشار از لذت خواهد بود و راستی چه لذتی بالاتر از عفو و گذشت به گاه اقتدار...
پس پی زیبایی برویم که عید و نوروز و بهار نیز به انگشت اشاره راه را نشان می دهند.
غلامرضا بنی اسدی - تابناک خراسان رضوی
