برای رد این ادعا دو مثال نقیض می توان آورد.یکی در سطح ملی و دیگری در سطح استانی. نخستین مثال نقیض،حتما باید دریاچه ارومیه باشد.قطعا خشک شدن این دریاچه مهمترین تهدید زیست محیطی معاصر کشور محسوب میشود که نیامند ورود جدی دولت بوده است.
همه میدانیم که اگر بارش های باران در سال پیش نبود ، معلوم نبود وضعیت این ذخیره ارزشمند طبیعی مملکت در چه حالی بود. در باب کوتاهی دولت همین بس که بارها و بارها مسئولین دولتی و غیر دولتی ، اذعان کردند که فقط درصد بسیار اندکی از بودجه مصوب ستاد احیای دریاچه ، به ستاد تخصیص می یابد. اگر بخواهیم در سطح استانی عملکرد دولت را بررسی کنیم چه موردی بهتر از آلایندگی پتروشیمی و پالایشگاه تبریز در محله مظلوم کوجووار(برای کوجووار باید بصورت اختصاصی بنویسم که شرح مفصلی دارد) و آلایندگی کاوه سودای مراغه.
وضعیت آلایندگی کارخانه مذکور قبلا توسط محققان این عرصه انجام شده بود که از تاثیرات آلاینده این کارخانه بر آبهای زیرزمینی منطقه حکایت داشته است . اما در پاسخ به این روشنگری ها ، حتی شکایت از محققین و تشکیل پرونده برای آنها صورت گرفت و داستان تکراری تکذیب آلایندگی توسط مسئولین محلی و ... سرنوشت آن را نامعلوم گردانید.
حال با این تفاسیر خواننده گرامی می تواند در خصوص اظهار نظر رئیس جمهور مبنی بر این که دولت او زیست محیطی ترین دولت بوده است ، قضاوت نماید.