یکی از بازیکنان تیم فوتبال ایران همزمان با پخش سرود ملی کشورمان در حال زمزمه شعر دیده می‌شود درحالیکه به جای "پیامت ای امام" می‌گوید " پیامبر ای امام "!؟
بازیکنی دیگر هم توسط دوربین صدا و سیما شکار می‌شود که اصلا صُمی بُکم دهانش بسته و ساکت است!
جالب اینکه یکی از علت‌های تغییر سرود ملی ایران در سال ۱۳۷۱ به این سرود "سر زد از افق " این بود که کوتاه‌تر از قبل و قابل حفظ کردن‌تر است حتی کمتر از یک دقیقه و بنابراین این سرود ۵۹ ثانیه‌ای با شعر ساعد باقری و آهنگ حسن ریاحی به‌عنوان پنجمین سرود ملی کشور در تاریخ ایران، رسمیت یافت و شد جایگزین شعر ابوالقاسم حالت و موسیقی زنده‌یاد محمد بیگلری ...
راستی چرا بازیکنان تیم‌های ملی که پرچمدار کشور و مورد توجه میلیون‌ها هموطن و چه بسا حتی الگوی بسیاری از جوانان و نوجوانان هستند با عناصر هویتی و ملی ما بیگانه‌اند!
وقتی قرار است طبق شعار تیم ملی فوتبال " یک ملت ؛ یک ضربان قلب " داشته باشیم آیا نباید طنین نبض این ضربان با زمزمه سرود و زیر سایه پرچم ملی بتپد و با ریتم و میثاقی مشترک خون نشاط در رگ و جان جامعه جریان یابد.
علاوه بر سیستم تعلیم و تربیت کشور و باشگاه‌هایی که همگی پیشوند فرهنگی را پیش از ورزشی بر سر درب عنوان خود زده‌اند و قراردادهای میلیاردی با بازیکنان می‌بندند، آیا هیچ مسئولیتی در این راستا ندارند؟!
آیا تربیت بدنی و وزارت ورزش فقط مسئولیت ورزشی دارد و نماینده‌ای که همراه همه تیم‌های ملی می‌فرستد صرفا باید پاداش پیروزی تیم‌ها را پخش کنند؟! درحالیکه دیپلماسی ورزش امروزه در جهان پذیرفته است و اعضای تیم هر کشور سفیر فرهنگی آن محسوب می‌شوند.
پرچم و سرود ملی هر کشور نماد هویت ملی آن‌هاست به‌طوریکه طبق نسخه جامعه‌شناسان در غرب بزرگترین آموزش وحدت این است که از دوره تحصیل نظام هنرمندانه و با روش‌های درونی پرچم و سرود را به یک سمبل اجتماعی مهم و غرورآمیز تبدیل کنند.
پروفسور رفیع‌پور در کتاب توسعه و تضاد پرچم را برای مردمان و بسیاری از کشورها مانند ناموس می‌داند و سرود ملی یک مولفه هویت فرهنگی است.
در سرود ملی کشورها، عناصر برجسته‌ی ملی و هویتی هر کشور وجود دارد که نشانه‌ی اعتقادات و آمال و آرمان‌های مردمان آن است؛ آرزوهایی که در قالب کلیدواژه‌هایی خاص رنگ تقدس به خود می‌گیرند مانند آزادی، وحدت، استقلال، برخورداری مردم آن کشور.
وطن (میهن)، کشور، سرزمین، پایداری و جاودانگی، امید، آزادی، صلح، شکوه، شجاعت، سربلندی، عظمت و ... یا مفاهیم معادل آن‌ها از پرتکرارترین و پربسامدترین واژگان در سرودهای ملی هستند که در سرود جمهوری اسلامی ایران هم کم و بیش شاهدش هستیم.
سرودهای ملی شامل معانی ایجابی و سلبی است و عبارت‌هایی برای تأکید بر جاودانگی و مانایی وطن و واژگانی برای تأکید بر همبستگی و وفاداری در آن موج می‌زند.
سرودهای ملی خطاب به مخاطبان متنوع و البته خاص است از اعلام وفاداری یا عهدبستن با وطن یا رهبر و حاکم کشور تا ابراز احساسات نسبت به میهن و ملت و پرچم و گاهی حتی میثاق مستقیم با خداوند یا یک آرمان بلند مانند آزادی در ترنم سرودهای ملی شنیده می‌شود.
در خاتمه پیشنهاد می‌شود فلسفه سرود ملی و ارزش پرچم ملی را که به پایش شهیدان بسیاری فدا شده‌اند به بازیکنان همه تیم‌های ملی کشور بیاموزند و پیش از پرداخت حقوق‌های نجومی و میلیاردی به‌عنوان تکلیف از آنان بخواهند مشق عشق کنند.
مجتبی محمودی
بدون تعارف باید بگویم برادر عزیز.کار فرهنگی در باشگاههای فرهنگی ورزشی کشور پیش کش .کار ضدفرهنگی .نکنند.از طرفی باید از مدیر عامل گرفته تا اخرین عضویک باشگاه.بهر نحوی موردارزیابی در قبال اگاهی از سرودملی،فلسفه نمادملی یعنی پرجم وظاهر ان قرار گیرند وعلت ان بسیار ساده است انها که بعنوان باشگاه داری بیت المال مسلمین را با زدوبند حیف ومیل میکنندباید حداقل به نمادهای ملی اگاه باشند.بیپیرایه بگویم با مستمسک قراردادن قانون چپاول ثروت ملی به اسم باشگاه نکته ایست که بعنوان عضوی از جامعه انهارا در اخرت مورد بازخواست قرار خواهم داد .اگر عرضه ای دارند یک هفته از جیب مبارک یا باکار اقتصادی اداره کنند